W tym niezwykłym dziele rozwija się kolorowy gobelin zieleni i błękitu, uchwycający istotę spokojnego stawu lilii wodnych. Powierzchnia lśni, jakby pocałowana światłem słonecznym, gdzie fale tańczą i splatają się, tworząc fascynującą interakcję między światłem a wodą. Symfonia kolorów przepływa przez dzieło; liście lilii wodnych wydają się wynurzać, ich delikatne, okrągłe kształty delikatnie spoczywają na migoczących refleksach. Różowe i białe tony podkreślają scenę, oferując zabawne kontrasty wobec głębokich zieleni. Gdy przyglądam się temu dziełu, niemal słyszę cichy szelest liści i odległe dźwięki natury; wydaje się to być medytacyjną ucieczką do spokojnego świata.

Kompozycja jest niezwykle głęboka, z odbiciami wody, które przyciągają nas do swoich głębin, wywołując poczucie spokoju i introspekcji. Pociągnięcie pędzla Moneta pokazuje płynność, która nadaje życie krajobrazowi; zręczne pociągnięcia rozmywają granice, sprawiając, że widz zastanawia się, gdzie kończy się woda, a gdzie zaczyna niebo. To dzieło nie tylko zaprasza do docenienia jego piękna, ale także mówi o historycznym kontekście impresjonizmu, gdzie uchwycenie ulotnych chwil w naturze było rewolucyjnym podejściem. Tutaj Monet uchwyca chwilę, która wykracza poza fizyczne, zapraszając nas do przemyślenia ulotnej natury czasu i piękna.