Η ζωγραφιά αναπτύσσεται σαν μια ζωντανή ταπισερί, που είναι υφασμένη με τις πλούσιες αποχρώσεις της αυγής και τις ήσυχες προσφορές της φύσης. Πολυάριθμα νούφαρα, διακοσμημένα με απαλές λευκές πέταλα, χορεύουν στην επιφάνεια του βαθιού μπλε νερού, ενώ τα στρογγυλά τους φύλλα δημιουργούν μια πολύπλοκη καλλιγραφία, σχεδόν σαν μωσαϊκό που προσκαλεί απαλά τον θεατή στον ήσυχο κόσμο του Monet. Οι πινελιές είναι τολμηρές αλλά και λεπτές, δείχνοντας και μία ποιότητα όνειρου και μια άμεση σύνδεση με τα φυσικά στοιχεία. Τα απαλά αντανακλάσματα πάνω στο νερό προσθέτουν μια αίσθηση ροής, σαν η γη από κάτω να αντικατοπτρίζει τον ουρανό από πάνω; Μας προσκαλούν να σταματήσουμε, να αναπνεύσουμε και να απορροφήσουμε την ήσυχη αλλά ζωντανή σκηνή που ο Monet έχει αποθανατίσει, συλλαμβάνοντας μια στιγμή φευγαλέα που φαίνεται ταυτόχρονα αιώνια και εφήμερη.

Στην αλληλεπίδραση των χρωμάτων, η παλέτα είναι ένας λαμπρός χορός βιολέτας, μπλε και πράσινων αποχρώσεων που θυμίζουν την πλούσια χλωρίδα που αγαπούσε ο Monet. Αυτός ο χαμός των χρωμάτων αναπνέει ζωή στη ζωγραφιά, προξενούντας συναισθήματα που κυμαίνονται από την ηρεμία έως την αυτοεξέταση. Τα φύλλα των νούφαρων - μερικά φωτισμένα από τον ήλιο, ενώ άλλα βυθισμένα στη σκιά - δημιουργούν έναν ρυθμό που αναγκάζει τον θεατή να εξερευνήσει τα βάθη του νερού και τις πολυπλοκότητες αυτής της βοτανικής ομορφιάς. Αυτό το έργο τέχνης προκύπτει όχι απλώς ως μια απλή απεικόνιση μιας λιμνούλας, αλλά μάλλον ως ένα συναισθηματικό τοπίο, ένα αίσθημα που μετουσιώνεται στη βαφή, μια πρόσκληση για να εισέλθει κανείς στην πλούσια όραση του καλλιτέχνη και να βρει άνεση μεταξύ των επιπλέοντων νύμφων στον ήσυχο προμαχώνα τους από μπλε και πράσινο.