Καθώς κοιτάω αυτήν την ατμοσφαιρική προοπτική ενός καθεδρικού πορτοκαλιού, σχεδόν ακούω το βάρος του γκρι καιρού που τυλίγει τη σκηνή. Ο καθεδρικός ναός του Ρουέν υψώνεται σαν μια φανταστική φιγούρα, η περίπλοκη πρόσοψή του αστράφτει κάτω από το απαλό, θαμπωμένο φως. Ο καλλιτέχνης έχει επιδέξια συλλάβει την ουσία μιας παροδικής στιγμής, παρά μια λεπτομερή αρχιτεκτονική μελέτη. Η σκηνή είναι σχεδόν αιθέρια, με τους υπέροχους τόξους να φαίνονται να διαλύονται σε ένα πλύσιμο υποτονικών αποχρώσεων και λεπτών πινελιών. Εδώ, η δομή παραδίδεται στην ιδιοτροπία της φύσης.

Ο Μονέ συνδυάζει το συναίσθημα με μια δεξιοτεχνία στο χρώμα που μιλά στην ψυχή του θεατή. Η παλέτα κυριαρχείται από κρύους γκρι και λευκούς τόνους, αρμονικούς στην υποκρισία τους — αποχρώσεις που ξυπνούν μια αίσθηση ηρεμίας, ενώ ψιθυρίζουν για μελαγχολία. Είναι μια φθαρμένη ομορφιά που αντικατοπτρίζει την παροδική φύση του φωτός και της ατμόσφαιρας. Με θυμίζει για το πώς η κίνηση του ιμπρεσιονισμού προσπαθούσε να συλλάβει το εφήμερο, δείχνοντας όχι μόνο ένα μέρος, αλλά και τα συναισθήματα που προκαλεί. Η ιστορία που είναι βαθιά ριζωμένη στους λίθους του καθεδρικού ναού αντηχεί μέσω της λεπτεπίλεπτης χρώσης του Μονέ. Μου φαίνεται ότι μπορώ σχεδόν να ακούσω το σκουρσόν των φύλλων στον κρύο αέρα, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν σε μια απλή στιγμή που έχει ακινητοποιηθεί στο χρόνο.