Wanneer ik kijk naar deze atmospherische perspectief van de portaal van de kathedraal, voel ik bijna het gewicht van het grijze weer dat de scène omhult. De kathedraal van Rouen rijst op als een spookachtige figuur, de intrieste gevel schittert onder een zacht, gedempt licht; de kunstenaar heeft vaardig de essentie van een vluchtig moment vastgelegd in plaats van een gedetailleerde architectonische studie. De scène is bijna etherisch, met de grandioze bogen die lijken op te lossen in een was van bleke tonen en delicate penseelstreken; hier geeft de structuur toe aan de grillen van de natuur.

Monet weeft emotie met een bekwaamheid van kleur die spreekt tot de ziel van de kijker. Het palet wordt gedomineerd door koude grijzen en witte, harmonieus in hun subtiliteit - tinten die een gevoel van rust oproepen, maar fluisteren van melancholie; het is een versleten schoonheid die de vergankelijke natuur van licht en atmosfeer weerspiegelt. Het doet me denken aan hoe de impressionistische beweging probeerde het efemere te vangen, niet alleen een plek weer te geven, maar ook de gevoelens die door dat plaats opgeroepen worden; de geschiedenis die in de stenen van de kathedraal geïmplanteerd is, weerkaatst door de delicate handeling van Monet. Ik heb bijna het gevoel dat ik het geritsel van bladeren in de koele bries kan horen, wat het verleden met het heden verbindt in een enkel moment dat bevroren is in de tijd.