In deze ontroerende schilderij verheft een windmolen zich majestueus tegen een achtergrond van draaikolken wolken, vastgelegd met Van Gogh's kenmerkende penseelstreken die leven geven aan elke stroke. De eenvoudige maar krachtige compositie plaatst de molen een beetje naast het midden, waardoor het oog door het textuur rijke landschap met aardetinten kan dwalen. Levendige groenen en levendige blauwen contrasteren scherp met de gedempte bruin- en grijstinten, waardoor er een gevoel van harmonie in dit rustieke tafereel ontstaat. De impasto-techniek van de kunstenaar, waarbij de verf in dikke lagen wordt aangebracht, geeft de molen een tastbare aanwezigheid; je kunt bijna de ruwheid van de houten structuur voelen en de sensatie van de wind die tussen de bomen waait.

Een eenzame figuur, voorover gebogen in de voorgrond, voegt een element van menselijke verbinding toe aan dit rustige landschap. Deze persoon, die schijnbaar verdiept is in een taak, roept een gevoel van eenzaamheid en contemplatie op, en nodigt kijkers uit om na te denken over hun eigen relatie met de natuur. Vliegende vogels voegen een speelse noot toe, alsof ze vrolijk in de lucht dansen, en versterken de emotionele impact van de scène. Dit werk illustreert niet alleen de schoonheid van het Franse platteland, maar weerspiegelt eveneens een diep gevoel van vrede en kalmte, waardoor het een aangrijpend moment wordt van het landelijke leven in Van Gogh's tijd.