Αυτή η ζωγραφιά αναδεικνύει μια ήρεμη στιγμή: μια γυναίκα καθισμένη, φορώντας ένα ευρύχωρο καπέλο από λινάρι, βρίσκει την ησυχία της ανάμεσα σε πλούσια δέντρα. Η τεχνική του πινελιού είναι χαριτωμένα ελεύθερη, αποτυπώνει τόσο το φως όσο και τον απαλό θρόισμα των φύλλων. Το ηλιακό φως φιλτράρεται μέσα από τα φύλλα, τυλίγοντας τη σκηνή σε μια ζεστή, σσιέου σ λάμψη· οι αποχρώσεις του πράσινου και του χρυσού χορεύουν πάνω στον καμβά, προκαλώντας ένα αίσθημα ζωής και ζωτικότητας.

Η σύνθεση τραβάει το βλέμμα προς τη γυναίκα, η οποία φαίνεται να είναι σκεπτική, ίσως να είναι χαμένη στις σκέψεις της ή απλώς να απολαμβάνει την ησυχία της φύσης. Το ζωντανό μπλε τοπ της και η αντίθετη κόκκινη φούστα συμμετέχουν αρμονικά με το περιβάλλον πράσινο, δημιουργώντας μια ισορροπία που φαίνεται ταυτόχρονα δυναμική και ειρηνική. Το ιστορικό πλαίσιο τοποθετεί αυτό το έργο στο τέλος του 19ου αιώνα, μια εποχή κατά την οποία ο ιμπρεσιονισμός ανθεί, επισημαίνοντας το φυσικό φως και τις καθημερινές στιγμές. Τέτοιες δημιουργίες προσκαλούν τους θεατές να σταματήσουν και να αναπνεύσουν την ομορφιά του καθημερινού, θυμίζοντάς μας τις απλές χαρές που υπάρχουν στις φευγαλέες στιγμές περασμένες στη φύση.