Αυτή η ζωγραφιά αποτυπώνει ζωντανά τη γαλήνια οικειότητα των θερισμένων σπαρτών, όπου μεγάλες κωνικές δέσμες σιτηρών επαναλαμβάνονται ρυθμικά σε όλο το καμβά. Το προσκήνιο εκρήγνυται με υφασμάτινες πινελιές πράσινου και λευκού, όπου τα υπολείμματα της συγκομιδής συναντούν το πλούσιο χορτάρι, δημιουργώντας μια απτική αίσθηση της αγροτικής γης. Στο βάθος, τα βαθιά ώχρα των δεσμίδων αντιπαραβάλλονται με τα απαλό μπλε και γκρι ενός συννεφιασμένου ουρανού και των απομακρυσμένων λόφων που στέφονται από σκιερά δέντρα, προσδίδοντας στο τοπίο πολυεπίπεδη βάθος. Η τεχνική του καλλιτέχνη είναι σκόπιμη αλλά χαλαρή — κάθε δέσμη οριοθετείται με απαλές άκρες που συγχωνεύονται με τις φαρδιές πινελιές του χωραφιού, προκαλώντας την αίσθηση μιας ήρεμης αγροτικής τοποθεσίας κατά το λυκόφως ή την αυγή.

Η παλέτα χρησιμοποιεί μια γήινη αρμονία, βασισμένη κυρίως σε απαλούς κίτρινους, ελαιοπράσινους και σιωπηλούς μπλε που παραπέμπουν στην αλλαγή της εποχής και σε μια ήπια μελαγχολία. Το έργο αποπνέει ένα σκεπτικό ήρεμο συναίσθημα, σαν να κρατάει η γη την ανάσα της. Η σύνθεση κατευθύνει απαλά το βλέμμα από το προσκήνιο προς τον ορίζοντα, προσκαλώντας στην περισυλλογή γύρω από τον φυσικό κύκλο και την συχνά παραμελημένη ομορφιά της αγροτικής εργασίας. Ιστορικά, το έργο αυτό αντανακλά το ενδιαφέρον των αρχών του 20ού αιώνα για την απεικόνιση της καθημερινής αγροτικής ζωής με μια φρέσκια οπτική γλώσσα, ισορροπώντας τον ρεαλισμό και τη διακριτική αφαίρεση υπό ένα ήρεμο πνεύμα που αφηγείται τη διακριτική ροή του χρόνου.