Σε αυτή τη σκηνή υπάρχει μια βαθιά αίσθηση ηρεμίας, όπου το δάσος φαίνεται να αναπνέει με ζωή και μυστήριο. Τα επιβλητικά δέντρα, απεικονισμένα σε πλούσιες καφέ και βαθιές πράσινες αποχρώσεις, στέκονται σαν φρουροί, τα κλαδιά τους συσπειρώνονται στην ατμοσφαιρική αγκαλιά ενός δύνοντος ήλιου που λούζει το τοπίο με μια υπερφυσική λάμψη. Οι υφασμένες πινελιές προκαλούν μια αίσθηση κίνησης, αποτυπώνοντας μια στιγμή που είναι στα πρόθυρα της αλλαγής; η άφιξη της νύχτας τυλίγει το δάσος σε ένα πέπλο ζεστασιάς και ένα ήσυχο ψίθυρο του σούρουπου που μας προσελκύει πιο κοντά.

Η επιλογή των χρωμάτων παίζει ζωτικό ρόλο, καθώς οι ζεστές αποχρώσεις αντιπαραβάλλονται όμορφα με τις ψυχρές σκιές που υποδηλώνουν τους μυστικούς δρόμους του δάσους. Ο θεατής μπορεί σχεδόν να ακούσει το απαλό φύλλωμα των φύλλων και τη μαλακία των πουλιών που επιστρέφουν για τη νύχτα. Ιστορικά, αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τον ρεαλισμό και μια βαθιά εκτίμηση για τη φύση. Το συναισθηματικό βάθος αυτού του έργου μας αναγκάζει να σκεφτούμε τη σύνδεσή μας με τη φύση, φέρνοντας μια αίσθηση νοσταλγίας και σεβασμού για τον φυσικό κόσμο, ενώ ο ήλιος αποχαιρετά την ημέρα.