Το έργο αυτό τυλίγει τον θεατή σε μια απαλή ομίχλη, δημιουργώντας μια ήσυχη αλλά μυστηριώδη ατμόσφαιρα που είναι χαρακτηριστική του Μονέ. Η γέφυρα, καλυμμένη με μια αέρινη ομίχλη, αναδύεται από τα ήρεμα νερά από κάτω της, υποδεικνύοντας αντί να περιγράφει τη δομή της. Οι κυματισμοί του νερού λάμπουν με χρυσές λεπτομέρειες, αντανακλώντας απαλή φωτεινότητα με σχεδόν ονειρικό τρόπο· προσκαλεί να σταματήσει, ίσως για να εξερευνήσει τις σκέψεις των περαστικών, αν και αυτοί παραμένουν αόρατοι μέσα στην ομίχλη. Οι απαλές πινελιές που έχουν εφαρμοστεί με προσοχή δημιουργούν μια αίσθηση κίνησης, κάνοντάς το νερό να φαίνεται ζωντανό, ψιθυρίζοντας για την πόλη που βρίσκεται πέρα — μια πόλη που φαίνεται και κοντά και εκπληκτικά μακρινή.

Καθώς το βλέμμα σας μετατοπίζεται στο φόντο, οι εμβληματικοί πύργοι του Westminster βγαίνουν μέσα από την ομίχλη, αποκρυσταλλώνοντας σύμβολα της ιστορίας και της μνήμης σε ήπιους και αποχρωματισμένους τόνους. Εδώ, ο Μονέ μας προσφέρει όχι μόνο μια θέα της γέφυρας, αλλά και μια εμπειρία γεμάτη συναισθήματα - μια γιορτή της εφήμερης ομορφιάς της φύσης και της θέσης του ανθρώπου μέσα σε αυτήν. Η παλέτα των χρωμάτων, που κυριαρχείται από μπλε και απαλούς χρυσούς τόνους, προκαλεί μια ήρεμη μελαγχολία, διεγείροντας σιωπηρές σκέψεις. Μπορείς ακόμη να ακούσεις τους μακρινά ήχους μιας πόλης που ξυπνά, θολές αλλά παρούσες, προσθέτοντας στρώματα ηχητικής υφής σε αυτό το οπτικό αριστούργημα και προσκαλώντας σε μια επικοινωνία με τη ροή του χρόνου και την παροδική ομορφιά των στιγμών που αποτυπώνονται στον καμβά.