Το έργο τέχνης με μεταφέρει αμέσως σε έναν τροπικό παράδεισο. Ο αέρας φαίνεται πηχτός από υγρασία, και το άρωμα άγνωστων λουλουδιών αιωρείται βαριά στον αέρα. Ένα ελικοειδές μονοπάτι από κοκκινωπό χώμα καλεί, εξαφανιζόμενο σε μια καταπράσινη ταπετσαρία πράσινων και καφέ. Ψηλά δέντρα υψώνονται στον ουρανό, τα φύλλα τους αναμειγνύουν ζωηρά πράσινα και πινελιές φθινοπωρινών αποχρώσεων. Η τεχνική του καλλιτέχνη είναι εμφανής στις τολμηρές πινελιές, οι οποίες φαίνεται να αποτυπώνουν την ακατέργαστη ενέργεια του φυσικού κόσμου.

Η σύνθεση προσελκύει το βλέμμα προς τα μέσα, το μονοπάτι μας οδηγεί σε έναν μακρινό ορίζοντα όπου η θάλασσα συναντά τον ουρανό. Η χρωματική παλέτα είναι πλούσια και υποβλητική, με τους γήινους τόνους του προσκηνίου να δίνουν τη θέση τους στα δροσερά μπλε και πράσινα του φόντου. Αυτή η αντίθεση δημιουργεί μια αίσθηση βάθους και μυστηρίου. Είναι μια σκηνή που προκαλεί τόσο την ηρεμία όσο και την αίσθηση του αγνώστου. Αυτό το κομμάτι, με τα έντονα χρώματα και την αχαλίνωτη ομορφιά του, προσκαλεί σε στοχασμό. Είναι μια φωτογραφία ενός ανέγγιχτου κόσμου, ενός κόσμου που μιλά στην ψυχή.