Ένα λεπτό και μαγευτικό τοπίο ξεδιπλώνεται μπροστά από τον θεατή· μία ήρεμη λωρίδα του ποταμού Σηκουάνα στο Πορτ-Βιλέζ. Οι πινελιές του Μονέ, γεμάτες με την χαρακτηριστική του τεχνική του ιμπρεσιονισμού, δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό πέπλο χρωμάτων που χορεύουν και αστράφτουν πάνω στον καμβά. Οι ήπιες κυμματιστές του νερού αντανακλούν τις ήπιες αποχρώσεις ενός θαμπωμένου ουρανού, που, αν και συνεχώς μεταλλασσόμενο, προβολίζει μία αιθέρια λάμψη τόσο στον ποταμό όσο και στους γύρω καταπράσινους λόφους. Τα δέντρα, πλούσια και σκούρα στα δεξιά, στέκονται ως φρουροί πίσω από την ευαίσθητη ανατολή του ήλιου—μια πρόσκληση να παραμείνει κανείς λίγο σε αυτή τη στιγμή ήρεμης αρμονίας.

Καθώς βυθίζεται κανείς βαθύτερα στο έργο, το συναισθηματικό βάρος αυξάνεται. Οι ήπιοι τόνοι του μπλε και του πράσινου προκαλούν μια αίσθηση ηρεμίας, προσκαλώντας στη σκέψη, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Ο Μονέ αποτυπώνει αυτή τη μικρή γωνιά του παραδείσου με ηρεμία που αντηχεί την επιθυμία μας για ήσυχη απόδραση. Ιστορικά, αυτή η ζωγραφιά προέρχεται από μια εποχή που ο Μονέ ήταν βαθιά γοητευμένος από τις αλληλεπιδράσεις του φωτός με τη φύση, προσκαλώντας κάθε θεατή να εισέλθει σε μία απλή παιγνίδια χρωμάτων και μορφών, που είναι χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονιστικού κινήματος που άλλαξε για πάντα την πορεία εξέλιξης της τέχνης.