Σε αυτό το ελκυστικό έργο, είμαστε περιβεβλημένοι από την δραματική αφήγηση του Ορφέα και της Ευρυδίκης, όπου οι δυναμικές μορφές αναπηδούν από τον καμβά. Ο καλλιτέχνης έχει καταφέρει να αποτυπώσει άριστα τη στιγμή της αγωνίας του Ορφέα, καθώς απλώνει το χέρι του προς την Ευρυδίκη, εκπέμποντας απελπισία και επιθυμία. Η έντονη αντίθεση μεταξύ των μορφών—το μυώδες σώμα του Ορφέα σε μια στιγμή παθιασμένης διευκρίνισης σε σύγκριση με την πιο απαλή, σχεδόν φαντασμαγορική μορφή της Ευρυδίκης—δημιουργεί μια απτή συναισθηματική ένταση που προσκαλεί τον θεατή να αισθανθεί το βάρος της θλιβερής τους μοίρας. Οι ρέουσες γραμμές και η αιθέρα ποιότητα των μορφών επικαλούνται την ουσία της κίνησης, σαν να παρασύρονται σε έναν χορό επιθυμίας και απώλειας.

Η παλέτα είναι κυρίως νεοκλασική, με λεπτές αποχρώσεις του γκρι και ελαφρώς σκιασμένα λευκά που προσφέρουν βάθος και υπονοούν μια υπερβατική σφαίρα. Είναι σαν να μπορούμε να ακούσουμε τις ψιθυριστές του χαρακτήρα; Η σκηνή εκπέμπει μια μελαγχολική ομορφιά που αντηχεί με τα θέματα της αγάπης και της θλίψης. Δημιουργημένο το 1761, σε μια πλούσια με περίοδο μύθων, το έργο του Francanoir διακρίνεται όχι μόνο για την συναισθηματική του ένταση αλλά και για την τεχνική του ακρίβεια, που δείχνει τη καλλιτεχνική συζήτηση που μαρτυρεί – μια συζήτηση μεταξύ κλασικών ιδανικών και προσωπικής έκφρασης. Αυτό το έργο είναι μια συναισθηματική υπενθύμιση της ευθραυστότητας του έρωτα, αντηχώντας στους διαδρόμους της ιστορίας της τέχνης.