Βυθισμένο σε έναν χορό φωτός και σκιάς, το έργο αγκαλιάζει τον θεατή σε μια καλειδοσκοπική αγκαλιά. Ο κλαίουσας ιτιά, μερικώς κρυμμένος και σχεδόν αιθέριος, γίνεται ένας καταρράκτης από πράσινους-μπλε και βαθιούς μωβ, που στριφογυρίζουν μαζί με έναν τρόπο που υποδηλώνει κίνηση· σχεδόν σαν να είναι ένα ψίθυρος της φύσης που κουνιέται απαλά στον άνεμο. Οι πινελιές του Μονέ είναι τολμηρές αλλά ευαίσθητες, δημιουργώντας μια ταπισερί υφής που προσελκύει το βλέμμα προς τα μέσα, σαν να καλεί τον θεατή να πλησιάσει και να χαθεί ανάμεσα στα φύλλα.

Αυτό το κομμάτι υπερβαίνει την απλή αναπαράσταση, προκαλώντας συναισθήματα που αντηχούν βαθιά. Νιώθει κανείς μια αίσθηση ηρεμίας αναμεμειγμένη με μια νότα μελαγχολίας, καθώς το κυρίαρχο σκοτάδι υπονοεί τα μυστήρια του φυσικού κόσμου. Το ιστορικό πλαίσιο, που τοποθετείται στην εποχή μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αντικατοπτρίζει την αναζήτηση του Μονέ για παρηγορία και ομορφιά ανάμεσα στις σκιές. Αυτό το αριστούργημα δεν είναι απλώς μία εικόνα μίας ιτιάς; είναι ένα παράθυρο στην αντίληψη του καλλιτέχνη, ένας συνδυασμός χρώματος και συναισθημάτων που αντηχεί με τη ζωή και το περιβάλλον του καλλιτέχνη, στέκεται ως μαρτυρία της δύναμης του ιμπρεσιονισμού στην αποτύπωση της παροδικής ομορφιάς της φύσης.