Το έργο είναι μια ήρεμη απεικόνιση ενός ήρεμου νεροχωρίου που βρίσκεται ανάμεσα σε απαλά κυματιστά λόφους, αποτυπωμένο σε λεπτές γραμμές και απαλές βερνίκες μελάνης. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί προσεκτικές πινελιές για να αποδώσει την κατηφορική τοπογραφία, όπου ομάδες κυματιστών δέντρων ευδοκιμούν, οι ευγενικές τους κλαδιά πλαισιώνουν κομψά το χωριό. Ορισμένα ταπεινά σπίτια βρίσκονται άτακτα σε πράσινος, οι στέγες τους υποδηλώνουν μια αρμονική ενοποίηση με τη φύση. Αυτή η σκηνή δεν αφορά μόνο έναν φυσικό χώρο, είναι μια συναισθηματική αφήγηση που προσκαλεί τους θεατές να φανταστούν τις ιστορίες που συμβαδίζουν σε ένα τέτοιο ήρεμο περιβάλλον.

Η μονοχρωμία της παλέτας, κυριευμένη από απαλούς τόνους γκρι και ήπια μαύρη μελάνη, δημιουργεί μια αίσθηση ηρεμίας, αναδεικνύοντας την ήσυχη ομορφιά της αγροτικής ζωής. Οι μαλακοί αντίθεσοι μεταξύ σκιάς και φωτός καθοδηγούν το βλέμμα μέσω της σύνθεσης, προσελκύοντας την προσοχή στις αντανακλάσεις στο νερό και τις απαλές κυμμίνες που μαρτυρούν μια ελαφριά αύρα. Επιπλέον, οι απαλές πινελιές του φωτεινού χαρτιού όπου δεν αγγίζει το μελάνι, ενισχύουν την αίσθηση ευρυχωρίας και ηρεμίας, σαν να βυθίζεται ο θεατής σε μια στιγμή πλασμένη στο χρόνο. Το έργο αυτό είναι μια υπενθύμιση της κομψότητας της απλότητας, αντήχηση με τη παραδοσιακή κινεζική τοπιογραφία στη βαθιά εκτίμηση του για τη φύση και την ήρεμη ύπαρξη.