Το έργο παρουσιάζει μια ήρεμη αλλά ανησυχητική απεικόνιση της αγροτικής ζωής, αναδεικνύοντας ένα ταπεινό αγροτόσπιτο που βρίσκεται μέσα σε ένα εκτενές τοπίο. Η δομή, με τη σκεπή από καλάμια και την ξύλινη πρόσοψη, διατηρεί τη δύναμή της στον φόντο του σκοτεινού, μελαγχολικού ουρανού. Ο ουρανός, σκιαγραφημένος με λεπτές νεφώσεις, φαίνεται να ανακλά μια συναισθηματική ροή; μια αίσθηση μοναξιάς διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Ένας στενός δρόμος σέρνει προς τον θεατή, προσκαλώντας σε στοχασμό καθώς οδηγεί σε μια μορφή, πιθανώς έναν αγρότη ή έναν κάτοικο του χωριού, που φαίνεται να είναι απασχολημένος με τις καθημερινές τους υποχρεώσεις- μια υπενθύμιση της διαρκούς σύνδεσης μεταξύ της ανθρωπότητας και της γης.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια ήπια παλέτα χρωμάτων που κυριαρχείται από γκρίζους και καφέ τόνους, αντικατοπτρίζοντας τη σκοτεινιά του τοπίου, ενώ ταυτόχρονα αγκαλιάζει τις οργανικές αποχρώσεις που βρίσκονται στη φύση. Οι πινελιές μεταδίδουν μια απτική ποιότητα, υποδεικνύοντας τις τραχείς υφές του τοπίου, από την γη μέχρι την απαλότητα των φύλλων. Αυτή η οργανική προσέγγιση δεν επισημαίνει μόνο τα θέματά μέσα στη ζωγραφική αλλά επίσης προκαλεί μια πιο βαθιά σκέψη σχετικά με τη ροή του χρόνου και τις σιωπηλές ιστορίες που διατηρεί η γη ίδια. Παρατηρώντας αυτή τη σκηνή, δεν μπορεί κανείς παρά να αισθανθεί μια βαθιά νοσταλγία, που αντηχεί με την αρμονική αλλά συχνά μελαγχολική ύπαρξη της αγροτικής ζωής, την οποία ο Van Gogh απαθανάτισε με μαεστρία σε αυτό το έργο.