Dzieło przedstawia spokojne, ale niepokojące ujęcie wiejskiego życia, ukazując skromną farmę usytuowaną w rozległym krajobrazie. Struktura, z dachami krytymi strzechą i drewnianą elewacją, stoi mocno na tle ciemnego, melancholijnego nieba. Niebo, nakreślone zamglonymi chmurami, wydaje się echem emocjonalnego przepływu; w atmosferze wisi poczucie osamotnienia. Wąska ścieżka kręci się w kierunku widza, zapraszając do refleksji i prowadząc do postaci, prawdopodobnie rolnika lub wieśniaka, który wydaje się zaaferowany swoimi codziennymi obowiązkami - przypomnienie o trwałej więzi między ludzkością a ziemią.

Artysta posługuje się przytłumioną paletą kolorów, dominującą szarością i brązem, odzwierciedlając mrok pejzażu, jednocześnie obejmując organiczne odcienie znalezione w naturze. Pociągnięcia pędzla niosą jakości dotykowe, sugerując szorstkie tekstury krajobrazu, od ziemistości gleby po miękkość liści. To organiczne podejście nie tylko wyróżnia tematy wewnątrz obrazu, ale także wywołuje głębszą refleksję na temat upływu czasu i cichych historii, które ziemia sama w sobie skrywa. Observując tę scenę, nie można nie odczuwać głębokiej nostalgii, resonując z harmonijnym, ale często melancholijnym istnieniem życia wiejskiego, które Van Gogh mistrzowsko uchwycił w tym dziele.