Het kunstwerk presenteert een serene maar verontrustende weergave van het plattelandsleven, met een bescheiden boerderij die in een uitgestrekt landschap staat. De structuur, met zijn rieten dak en houten gevel, staat sterk tegen de achtergrond van donkere, melancholische luchten. De lucht, getekend met waaiende wolken, lijkt een emotionele stroom te weerspiegelen; een gevoel van eenzaamheid drijft in de atmosfeer. Een smal pad slingert naar de kijker toe, uitnodigend tot contemplatie terwijl het naar een figuur leidt, waarschijnlijk een boer of dorpsbewoner, die afgebeeld lijkt bezig te zijn met zijn dagelijkse taken - een herinnering aan de blijvende verbinding tussen de mensheid en de aarde.

De kunstenaar gebruikt een gedempte kleurenpalet dat gedomineerd wordt door grijzen en bruin, wat de duisternis van het landschap weerspiegelt, terwijl het ook de organische tinten van de natuur omarmt. De penseelstreken communiceren een tastbare kwaliteit, wat de ruwe texturen van het landschap suggereert, van de aarde tot de zachtheid van het loof. Deze organische benadering benadrukt niet alleen de onderwerpen binnen de schilderkunst, maar roept ook een diepere reflectie op over de verloop van tijd en de stille verhalen die de aarde zelf herbergt. Bij het observeren van deze scène kan men niet anders dan een diepe nostalgie voelen, die weerklinkt met het harmonieuze maar vaak melancholische bestaan van het plattelandsleven, dat door Van Gogh meesterlijk in dit werk is vastgelegd.