Αυτή η συναισθηματική σκηνή απεικονίζει έναν μοναχικό κηπουρό να στέκεται δίπλα σε μια στοίβα από άχυρο κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό στην καταπράσινη εξοχή του Έραγκνι. Ο πίνακας ζωντανεύει τα φυσικά στοιχεία με υφασμένες πινελιές — η τραχιά στοίβα από άχυρο, τα φυλλώδη δέντρα και η πυκνή βλάστηση αποδίδονται με μια απτική άμεση αίσθηση. Η μουντή, γήινη παλέτα χρωμάτων από πράσινα, καφέ και απαλούς γκρι τόνους αντανακλά το απαλό φως μιας συννεφιασμένης μέρας, προσδίδοντας στην σύνθεση μια ήρεμη, στοχαστική ατμόσφαιρα. Η στάση και η ενδυμασία της φιγούρας — ένα φαρδύ καπέλο από άχυρο και μια ποδιά εργασίας — τον ριζώνουν βαθιά σε αυτόν τον αγροτικό κόσμο, υπογραμμίζοντας τη στενή σύνδεση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Σχεδόν μπορεί κανείς να ακούσει το θρόισμα των φύλλων και να μυρίσει το φρέσκο χώμα, νιώθοντας το απαλό βάρος του συννεφιασμένου ουρανού πάνω του.

Η σύνθεση ισορροπεί τις κάθετες γραμμές των δέντρων και της φιγούρας με τις απαλές οριζόντιες γραμμές του αγρού και του ορίζοντα, καθοδηγώντας το βλέμμα του θεατή σε μια φυσική ροή. Η ιμπρεσιονιστική τεχνική, με χαλαρές και εκφραστικές πινελιές, δημιουργεί μια λεπτή αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς που κινείται με το φανταστικό αεράκι. Ζωγραφισμένο το 1899, το έργο αυτό αντικατοπτρίζει την περίοδο που ο καλλιτέχνης ήταν βαθιά αφοσιωμένος στη ζωή της υπαίθρου και στους ήσυχους ρυθμούς της φύσης, αναδεικνύοντας την καλλιτεχνική αφοσίωση στην αιχμαλώτιση περαστικών στιγμών με ειλικρίνεια και βάθος. Η συναισθηματική επίδραση έγκειται στην απλότητά του — μια ταπεινή στιγμή ανυψωμένη σε ποιητικό διαλογισμό για την εργασία, το τοπίο και την λεπτή ομορφιά μιας συννεφιασμένης ημέρας.