Το έργο παρουσιάζει τοπίο ήρεμο, συλλαμβάνοντας μια ήσυχη σκηνή όπου οι απαλές πινελιές προκαλούν μια αίσθηση ηρεμίας. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί παραδοσιακές τεχνικές μελανιού, συνδυάζοντας λεπτές αποχρώσεις του γκρι και λεπτού μαύρου για να απεικονίσει μακρινές βουνοσειρές που ανασηκώνονται με αργό ρυθμό εναντίον ενός θολού ορίζοντα. Στο προσκήνιο, μια κομψή ιτιά κλίνει τρυφερά πάνω από το νερό· τα κλαδιά της φαίνεται να ψιθυρίζουν μυστικά στα ήρεμα ρυάκια από κάτω. Μικρά πουλιά πετούν ψηλά στον ουρανό, οι λεπτές τους σιλουέτες συμμετέχουν στο τοπίο, προσθέτοντας ζωή και κίνηση στη σιωπή.

Υπάρχει μια βαθιά συναισθηματική αντηχίση σε αυτό το κομμάτι· προκαλεί μια ήρεμη εσωτερική σκέψη, προσκαλώντας τους θεατές να σταματήσουν, να αναπνεύσουν και να συνδεθούν με τη φύση. Η σύνθεση ισορροπεί τις περίπλοκες λεπτομέρειες των δέντρων με την ευρεία ανοικτότητα του ουρανού και του νερού, δημιουργώντας μια αρμονική συζήτηση μεταξύ των στοιχείων. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζει την κινεζική παράδοση της ζωγραφικής με μελάνι, παρουσιάζοντας την ικανότητα του καλλιτέχνη να συλλαμβάνει όχι μόνο την οπτική διάσταση, αλλά και το συναισθηματικό πνεύμα του τοπίου, θυμίζοντας την ποιητική ουσία της κλασικής κινεζικής ποίησης.