Σε αυτή τη όμορφη αναπαράσταση του Σηκουάνα στο Πορτ-Βιγιέζ, τα φωτεινά χρώματα χορεύουν πάνω στον καμβά, κάθε πινελιά αποτελεί μαρτυρία για την ευαίσθητη αίσθηση του Μονέ. Η σκηνή επικοινωνεί μια αίσθηση ηρεμίας. Οι απαλές κυματιστές επιφάνειες του νερού λάμπουν κάτω από το απαλό, αιθέριο φως, ενώ τα βουνά υψώνονται στο φόντο με τις γραμμές τους να απαλύνονται από την αυγή. Η παλέτα είναι ένα μείγμα ψυχρών μπλε και ήπιων λιλά, που δίνει σε αυτό το τοπίο μια παράξενη ποιότητα, υποδηλώνοντας ότι αυτή η στιγμή είναι πρόσκαιρη και έχει καταγραφεί ακριβώς πριν ο ήλιος παράξει μια κακοφωνία ζωντανών χρωμάτων κατά την ανατολή.

Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα του θεατή κατά μήκος του ποταμού, δημιουργώντας ένα μονοπάτι που φαίνεται και ήρεμο και ενδοσκοπικό. Οι σκιές και οι αντανακλάσεις παίζουν αρμονικά, θολώνοντας τα όρια μεταξύ του ουρανού και του νερού - ένα στοιχείο που είναι χαρακτηριστικό της ιμπρεσιονιστικής τεχνικής. Υπάρχει εδώ μια άμεση συναισθηματική επίδραση, σας δίνει την αίσθηση ότι το άγχος του κόσμου λιώνει, αντικαθιστώντας το με την ειρήνη που προσφέρει η φύση. Αυτό το έργο δεν εκπροσωπεί μόνο μια στιγμή στο χρόνο, αλλά λειτουργεί επίσης ως εξερεύνηση του φωτός και της ατμόσφαιρας, συγχωνεύοντας τα με συναισθήματα νοσταλγίας και πόθου. Το ιστορικό υπόβαθρο αυτού του κομματιού είναι ζωτικής σημασίας καθώς αποτυπώνει τη Growing σχέση του καλλιτέχνη με τη φύση και το περιβάλλον του τοπίου σε έναν μεταβαλλόμενο σύγχρονο κόσμο στα τέλη του 19ου αιώνα.