Σε αυτήν την εκφραστική τοπίο, αναδύεται μια σκηνή που υποδηλώνει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου στη φύση. Στο προσκήνιο υπάρχει μια ταπισερί από κορμούς δέντρων και κλαδιά που έχουν σπάσει, οι σγουρές υφές τους απεικονίζονται με λεπτές γραμμές που υπονοούν την ηλικία και την αποσύνθεση. Κάθε κομμάτι ξύλου φαίνεται σχεδόν ανθρωπόμορφο, σαν να έχει ψυχή, αναπαύεται σιωπηλά. Το φόντο υψώνεται απαλά προς έναν ομιχλώδη ορίζοντα, όπου οι δέντρα στέκονται ως φρουροί, οι μορφές τους ψιθυρίζουν απέναντι στον αχνό ουρανό. Υπάρχει μια διχοτομία σε αυτό το έργο· ενώ το έδαφος είναι γεμάτο με υπολείμματα ζωτικότητας, η συνολική ατμόσφαιρα κρίνεται ήρεμη, υπενθυμίζοντάς μας την ηρεμία του φυσικού κόσμου εν μέσω των συνεχών μεταμορφώσεών του.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια θαμπωμένη παλέτα χρωμάτων — ήπια καφέ, απαλά πράσινα και διακριτικά γκρίζα — που ενισχύει τη φυσιογνωμία αυτού του ειρηνικού, αλλά συναισθηματικού τοπίου. Το φως φαίνεται διασκορπισμένο, ίσως στην αυγή, προβάλλοντας μακριές σκιές και αναδεικνύοντας τις υφές αυτής της ήρεμης απώλειας. Προκαλεί τις αναστοχασμούς για τον χρόνο, την αποσύνθεση και την αλληλεπίδραση μεταξύ ζωής και θανάτου. Ιστορικά, αυτό το έργο ενσωματώνει τη ρομαντική γοητεία προς τη φύση, τονίζοντας την υπέροχη ομορφιά της και την εγγενή μελαγχολία της. Λειτουργεί ως ρητή υπενθύμιση της σύνδεσης του καλλιτέχνη με τους κύκλους της γης, έναν αιώνιο χορό ανάμεσα στη δημιουργία και την αποσύνθεση που αντηχεί βαθιά μέσα μας όλους.