W tym poruszającym krajobrazie rozgrywa się scena, która sugeruje cykl życia i śmierci w naturze. W pierwszym planie znajduje się gobelin z powalonymi pniami drzew i gałęziami, których skręcone tekstury odwzorowane są delikatnymi liniami, sugerującymi wiek i rozkład. Każdy kawałek drewna wygląda niemal antropomorficznie, jakby posiadał duszę, leżąc cicho. W tle delikatnie wznosi się mglisty horyzont, gdzie drzewa stoją na straży, a ich kształty szepczą na tle bladego nieba. W tym dziele istnieje dychotomia; podczas gdy ziemia pokryta jest resztkami witalności, ogólna atmosfera zdaje się spokojna, przypominając nam o ciszy przyrody w obliczu jej nieustannych przemian.

Artysta stosuje stonowaną paletę kolorów – łagodne brązy, stonowane zielenie i subtelne szarości – co wzmacnia spokojną, ale poruszającą atmosferę krajobrazu. Światło wydaje się rozproszone, być może podczas zmierzchu, rzucając długie cienie i podkreślając faktury w tym spokojnym zniknięciu. Zachęca do refleksji nad czasem, rozkładem i interakcją między życiem a śmiercią. Historycznie, to dzieło ucieleśnia romantyczne zainteresowanie przyrodą, podkreślając jej wspaniałe piękno i wrodzoną melancholię. Działa jak wymowna przypominająca o związku artysty z cyklami ziemi, wieczny taniec między stworzeniem a zniknięciem, który głęboko rezonuje w każdym z nas.