Obraz przenosi widzów w zdumiewający górski krajobraz, gdzie szczyty majestatycznie wznoszą się, ich kształty pokryte delikatnym woalem śniegu. Kłęby chmur tańczą wokół wierzchołków, sugerując tajemnice, które leżą ponad światem, podczas gdy poniżej, szereg białych budynków usytuowany jest na zielonym zboczu, sugerując trwałą obecność w obliczu majestatu natury. Łagodna, niemal marzycielska jakość kolorów wzmacnia poczucie spokoju, a paleta zawiera spokojne odcienie niebieskiego, przywołujące jasne niebo, zrównoważone ziemistymi zieleniami, które ugruntowują scenę.

Zastosowanie gładkich, płynnych linii przez Roericha tworzy harmonijną kompozycję, zachęcając oko do wędrowania bez wysiłku po płótnie. Kontrast między imponującymi górami a skromną architekturą poniżej mówi o wzniosłej relacji między ludzkością a naturą - temacie często eksplorowanym przez Roericha w jego dziełach. Ten obraz nie tylko uchwyca oszałamiającą urodę krajobrazu, ale również wywołuje emocjonalną reakcję, napełniając poczuciem zachwytu i czci dla naturalnego świata. Stworzony na początku XX wieku, rezonuje z ideałami epoki, podkreślając duchowe połączenia oraz poszukiwanie znaczenia w siłach inspirujących otoczenia.