Het werk brengt de toeschouwers naar een betoverend berglandschap, waar de toppen majestueus oprijzen, hun vormen bedekt met een delicaat sneeuwlaagje. Wolkenflarden danseren rond de toppen, wat duidt op de mysteries die boven de wereld liggen, terwijl beneden een reeks witte structuren zich nestelen op de groene helling, wat een blijvende aanwezigheid in het midden van de grootsheid van de natuur suggereert. De zachte, bijna droomachtige kwaliteit van de kleuren versterkt het gevoel van rust, aangezien het palet rustige tinten blauw bevat die een heldere lucht oproepen, in balans met aardse groenen die het tafereel verankeren.

Roerichs gebruik van gladde, vloeiende lijnen creëert een harmonieuze compositie, die het oog uitnodigt om moeiteloos over het doek te dwalen. Het contrast tussen de imposante bergen en de bescheiden architectuur eronder spreekt over de verheven relatie tussen de mensheid en de natuur - een thema dat Roerich vaak in zijn werk verkent. Dit schilderij vangt niet alleen de verbluffende schoonheid van het landschap, maar roept ook een emotionele reactie op, terwijl het een gevoel van verbazing en eerbied voor de natuurlijke wereld inboezemt. Gemaakt in het begin van de 20e eeuw, weerklank het met de idealen van die tijd, en benadrukt het de spirituele verbindingen en de zoektocht naar betekenis binnen de inspirerende krachten van de omgeving.