ในภูมิทัศน์ที่กระตุ้นอารมณ์นี้ เป็นภาพที่ชัดเจนที่สื่อถึงวงจรชีวิตและความตายของธรรมชาติ ด้านหน้าเป็นพรมของกิ่งไม้และกิ่งไม้ที่ล้ม ความแปรปรวนของพวกมันถูกวาดโดยใช้เส้นที่ละเอียดอ่อน ชี้ให้เห็นถึงอายุและการเน่าเปื่อย ทุกชิ้นส่วนของไม้ดูเหมือนจะมีบุคลิกเหมือนคนมากขึ้นราวกับว่ามีจิตวิญญาณ เต็มไปด้วยความสงบลึกซึ้ง พื้นหลังค่อยๆ สูงขึ้นไปสู่ขอบฟ้าที่เบลอ ซึ่งต้นไม้ยืนอยู่เป็นยาม ทั้งรูปทรงที่นุ่มนวลมีเสียงกระซิบเข้ากับท้องฟ้าที่จางหาย มีความขัดแย้งในงานนี้ ขณะที่พื้นดินเต็มไปด้วยเศษซากแห่งชีวิต อากาศทั่วไปดูสงบ เหมือนเตือนใจเราถึงความเงียบสงบของโลกธรรมชาติในช่วงการเปลี่ยนแปลงครั้งแล้วครั้งเล่า

ศิลปินใช้สีที่สงบ เช่น สีน้ำตาลอ่อน สีน้ำเงินอ่อน ฝ่ายซ้ายและสีเทาอ่อน ซึ่งเพื่อเสริมบรรยากาศที่ทั้งสงบและซาบซึ้งของภูมิทัศน์ แสงดูหลงเหลือ อาจเป็นในขณะที่วิวัฒนาการร่วงมากขึ้น สร้างเงายาวและเน้นในพื้นที่ที่เงียบสงบ ซึ่งกระตุ้นให้เราไตร่ตรองเกี่ยวกับเวลา การผุและปฏิสัมพันธ์ระหว่างชีวิตและความตาย เมื่อมองในแง่ประวัติศาสตร์ งานนี้แสดงให้เห็นถึงความสะดวกในความงามที่มักสนใจแล้วเน้นว่า ว่าพื้นที่มีความสุขและความเศร้าที่ติดตาม เป็นการกระตุ้นให้เห็นการเชื่อมโยงของศิลปินกับวงจรแห่งธรรมชาติ การเต้นรำตลอดไประหว่างการสร้างสรรค์และการเกิดใหม่ที่จดจำได้เจออยู่ชีวิตของเราทุกคน