Αναπτύσσεται μια δραματική σκηνή καθώς μια σκοτεινή καταιγίδα μαζεύεται πάνω από μια επιβλητική οροσειρά, τα Βραχώδη Όρη, φωτιζόμενη από μια σύντομη έκλαμψη ηλιακού φωτός που διαπερνά πυκνά, στροβιλιζόμενα σύννεφα. Το τοπίο αποδίδεται με λεπτομερή ακρίβεια — από τους απόκρημνους βραχώδεις σχηματισμούς στα δεξιά έως τη γαλήνια λίμνη που φωλιάζει στην κοιλάδα. Η χρήση του σκιερού φωτισμού εντείνει την αντίθεση μεταξύ φωτός και σκιάς, προκαλώντας μια αισθητή ένταση ανάμεσα στην ηρεμία και την οργή της φύσης. Βαθιά πράσινα αναμειγνύονται με γήινους καφέ και ψυχρά γκρίζα των βράχων, ενώ ο ουρανός στροβιλίζεται με απειλητικά μπλε και λευκά.

Η σύνθεση τραβά το βλέμμα του θεατή προς το βάθος της κοιλάδας, όπου η ενέργεια της καταιγίδας φαίνεται να συγκεντρώνεται, υποδηλώνοντας τόσο την υπέροχη ομορφιά όσο και την απειλητική δύναμη της άγριας φύσης. Ο πίνακας αιχμαλωτίζει μια φευγαλέα στιγμή της μεγαλείου της φύσης, προσκαλώντας να φανταστεί κανείς τους ήχους της βροντής και τη μυρωδιά της βροχής στον καθαρό ορεινό αέρα. Δημιουργήθηκε σε μια εποχή όπου η αμερικανική τοπιογραφία επιδίωκε να αιχμαλωτίσει το εντυπωσιακό μεγαλείο της Δύσης, αυτό το έργο αποτελεί μαρτυρία του ρομαντισμού, με έμφαση στο συναίσθημα, το μεγαλείο της φύσης και την υπέροχη εμπειρία των άγριων συνόρων.