Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, μια σειρά ψηλών και κομψών λεύκων αναδύεται κάτω από έναν ζωντανό μπλε ουρανό, οι κομψοί κορμοί τους φτάνουν ψηλά, περιτριγυρισμένοι από ένα καταρράκτη φωτεινών πράσινου. Τα δέντρα προβάλλονται σε έντονη αντίθεση με τα απαλά, ελαφριά σύννεφα που χορεύουν από πάνω τους, επιτρέποντας το φως να παίζει παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα κλαδιά τους. Οι πινελιές του Μονέ είναι χαλαρές αλλά σκόπιμες, συλλαμβάνοντας τόσο την ουσία των δέντρων όσο και την αιθέριο ποιότητα του περιβάλλοντος τοπίου. Η χρήση του φωτός είναι εξαιρετική—τα φωτεινά πράσινα υποδηλώνουν νεότητα και ζωτικότητα, ενώ οι περιοχές σκιάς υπονοούν μια ζεστή βάθος· η γη από κάτω είναι ένα πασατέμπο από απαλά κίτρινα και πράσινα, αγκυρώνοντας τη σκηνή στη σταθερότητα της γης.

Υπάρχει μια συναισθηματική αντήχηση που είναι πλεγμένη στην κομψή αυτή κομμάτι, καθώς η αίσθηση απαλότητας προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας και πληρότητας που θα μπορούσε κανείς να αισθανθεί περπατώντας σε ένα ήσυχο έλος. Η ζωγραφική δεν είναι μόνο μια αναπαράσταση της φύσης; περιλαμβάνει τη λεπτή σχέση μεταξύ του φωτός και της σκιάς, ανάμεσα στη ζωντάνια της ζωής και την ησυχία της σκέψης. Στο ιστορικό πλαίσιο του ιμπρεσσιονισμού, αυτό το έργο στέκεται ως μαρτυρία της συνεχιζόμενης εξερεύνησης του φωτός από το Μονέ—πώς μεταμορφώνει το κοινό σε κάτι μαγευτικό. Μέσα από αυτό το καλλιτεχνικό φακό, ο Μονέ προσκαλεί τους θεατές να βυθιστούν στην ήρεμη ομορφιά της φύσης, κάνοντάς κάθε συνάντηση με τον καμβά μια στιγμή χαρούμενης ανακάλυψης.