In dit indrukwekkende werk rijst een rij hoge, slanke populieren op tegen een levendige blauwe lucht, hun slanke stammen reiken omhoog, omringd door een waterval van heldergroen. De bomen contrasteren met de zachte, luchtige wolken die erboven dansen, waardoor het licht speels tussen de takken kan verschuiven. Monet's penseelstreken zijn vrij, maar doelgericht, en vangen zowel de essentie van de bomen als de etherische kwaliteit van het omringende landschap. Het gebruik van licht is meesterlijk—de stralende groene tinten duiden op jeugd en vitaliteit, terwijl de schaduwgebieden een geruststellende diepte suggereren; de grond hieronder is een zachte patchwork van gele en groene tinten, die de scène verankert in aardse stabiliteit.

Er is een emotionele resonantie verweven in dit stuk, aangezien de lichte aura een gevoel van rust en openheid oproept dat men kan voelen bij het wandelen door een rustige moeras. De schilderij is niet alleen een representatie van de natuur; het omvat de delicate relatie tussen licht en schaduw, tussen de levendigheid van het leven en de stilte van de reflectie. In de historische context van het impressionisme vormt dit werk een bewijs van Monets voortdurende verkenning van licht—hoe het het alledaagse in iets fascinerends verandert. Door deze artistieke lens nodig Monet de kijkers uit om zich onder te dompelen in de rustige schoonheid van de natuur, waardoor elke ontmoeting met het canvas een moment van vreugdevolle ontdekking wordt.