Η σκηνή ξεδιπλώνεται με ένα χαλί από ψηλά και λεπτά δέντρα, οι κορμοί τους υψώνονται προς τον ουρανό, διακοσμημένοι με αποχρώσεις καμένου πορτοκαλί και χρυσού. Είναι σαν τα δέντρα να ψιθυρίζουν μυστικά το ένα στο άλλο, τα κλαδιά τους αφηγούνται απαλές ιστορίες στο φόντο ενός γαλάζιου ουρανού. Το νερό από κάτω αντανακλά έναν ήρεμο γαλήνιο τόνο; η επιφάνεια είναι ένας καθρέφτης, όπου τα δέντρα φαίνεται να βυθίζουν τις ρίζες τους, αγκαλιάζοντας την ίδια τους την εικόνα, αιχμαλωτίζοντας μια φευγαλέα στιγμή που πολλοί θα παραβλέψουν.

Καθώς κοιτάζω πιο βαθιά, μπορώ να αισθανθώ τη γλυκόπικρη νοσταλγία που προέρχεται από τα χρώματα; τα φθινοπωρινά φύλλα δεν πέφτουν απλά; χορεύουν με χάρη, κάθε στροφή δημιουργεί μια στιγμή καθαρής ποίησης. Οι λεπτές πινελιές αφήνουν μια ζωντανή υφή, σχεδόν σαν να με προσκαλούν να αγγίξω τον καμβά και να νιώσω τη δροσιά του νερού και την αίσθηση του αέρα. Η σύνθεση, με τη σύγκριση ζεστών και κρύων τόνων, προκαλεί ένα αίσθημα ειρήνης και σύνδεσης με τη φύση, θυμίζοντας μας ότι η ηρεμία μπορεί να φέρει σαφήνεια, ακόμη και στην καρδιά της αλλαγής.