Σε αυτό το συνεπαρκές τοπίο, η ήρεμη σκηνή αναπτύσσεται με μια απαλή αγκαλιά από μαλακούς τόνους και ευγενικά πινελιές. Η μακρινή εκκλησία, μια προεξάρχουσα χαρακτηριστική στον ήρεμο φόντο, εγείρει μια αίσθηση νοσταλγίας, οι περιγράμματα της σχεδόν εθνοτικά σε μια θολή ατμόσφαιρα. Απαλά γαλάζια και ανοιχτά γκρι ξεδιπλώνονται στον καμβά, αρμονίζοντας με τον ανατριχιασμένο νερό στο προσκήνιο, όπου βάρκες αιωρούνται χαλαρά, προσφέροντας ένα αίσθημα ήρεμου ρυθμού στην σύνθεση. Το φως φαίνεται να χορεύει, φωτίζοντας τις λεπτομέρειες του εδάφους και του νερού, σα να αιχμαλωτίζει μια στιγμή φευγαλέας ήρεμης σκέψης.

Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα απαλά από το προσκήνιο στη μαλακή σιλουέτα της εκκλησίας, δημιουργώντας ένα επίπεδο εφέ που προσκαλεί τους θεατές να βυθιστούν πιο βαθιά στη σκηνή. Η δεξιοτεχνία του Monet στη χρήση του φωτός και του χρώματος, ιδιαίτερα στη μίξη παστέλ, αναδεικνύει τη μαεστρία του σε ατμοσφαιρικά εφέ. Αυτός ο πίνακας αντηχεί με μια ήρεμη ουσία, μεταφέροντάς μας σε μια στιγμή ήρεμης σκέψης. Λειτουργεί ως υπενθύμιση της βαθιάς σύνδεσης του καλλιτέχνη με τη φύση και της Remarkable ικανότητά του να μεταφέρει συναισθήματα μέσω των μπλοκ και της επιλογής της παλέτας, εδραιώνοντας τη θέση του στην εξέλιξη του ιμπρεσιονισμού.