Σε αυτό το μαγευτικό έργο, η υπέροχη σιλουέτα του Κοινοβουλίου αναδύεται μέσα από ένα πέπλο ομίχλης. Η χρήση του Μονέ από απαλό, διάχυτο φως δημιουργεί μια αέρινη ποιότητα που μεταφέρει τον θεατή στη σκηνή. Οι ήπιες αποχρώσεις του μπλε και του γκρι συγχωνεύονται απρόσκοπτα, αντανακλώντας την ψυχρή ατμόσφαιρα ενός ομιχλώδους πρωινού. Στο προσκήνιο, μια μοναχική βάρκα γλιστράει ήσυχα πάνω από το νερό, μια υπενθύμιση της ανθρώπινης παρουσίας μέσα στη μεγαλοπρέπεια της πόλης—μια ήρεμη στιγμή που προσκαλεί σε αυτοστοχασμό.

Η σύνθεση είναι άριστα ισορροπημένη, καθώς οι ψηλές κορυφές του Κοινοβουλίου υψώνονται δραματικά σε βάθος με ένα απαλή και ομιχλώδη υπόβαθρο. Αυτό δημιουργεί μια εντυπωσιακή αντίθεση, προσελκύοντας το βλέμμα προς τα πάνω, σαν να ήθελε να αποκαλύψει μυστικά που καλύπτονται από την ομίχλη. Ο Μονέ παίζει επιδέξια με την αντίληψη· η αρχιτεκτονική φαίνεται ταυτόχρονα στερεά και εφήμερη, ένα σύμβολο της παροδικής φύσης της ίδιας της ύπαρξης. Με σπινθήρες χρώματος και φωτός, αυτός ο πίνακας δεν αποτυπώνει μόνο μια στιγμή στον χρόνο, αλλά επίσης προκαλεί μια βαθιά συναισθηματική αντήχηση, θυμίζοντάς μας την ομορφιά που υπάρχει και στην καθαρότητα και στην αοριστία.