Το έργο βυθίζει τον θεατή σε ένα μυστικό τοπίο όπου ο σουρεαλισμός και η φύση συμπορεύονται σε μια καταπληκτική αγκαλιά. Οι ψηλές, επιμήκεις μορφές των δέντρων - εντυπωσιακά ανθρωπόμορφες με τις ριχτές μορφές τους - φαίνεται να λικνίζονται σε έναν αιθέριο άνεμο, δημιουργώντας μια αίσθηση ζωής που χτυπά εντός της ησυχίας αυτού του ήρεμου περιβάλλοντος. Οι βράχοι και οι μνημειακές πέτρινες δομές που διάσπαρτα προσκαλούν μια αρχαία σοφία, υποδεικνύοντας ξεχασμένα τελετουργικά ή ουράνιες ευθυγραμμίσεις. Ζωηρές πράσινες αποχρώσεις καλύπτουν τους κυματιστούς λόφους, υποδηλώνοντας ζωντάνια και ανάπτυξη, ενώ τα βουνά υψώνονται σε απαλά μπλε και γκρίζα, σταθεροποιώντας τη σκηνή σε μία επιβλητική γαλήνη.

Το χρώμα παίζει κεντρικό ρόλο, καθώς οι ζεστές αποχρώσεις αντιπαρατίθενται στις κρύες σκιές, προκαλώντας συγκινήσεις παρόμοιες με τη νοσταλγία και την έκπληξη. Οι λείοι μεταβολές και οι ήπιες πινελιές ενισχύουν την ονειρική ποιότητα του έργου, προσκαλώντας τον θεατή σε σκέψεις τόσο για το οικείο όσο και για το υπερφυσικό. Ιστορικά, αυτή η περίοδος συμπίπτει με τις εξερευνήσεις του Ρέριχ στα Ιμαλάια, όπου αναζητούσε συνδέσεις μεταξύ τέχνης και πνευματικότητας, κάνοντάς τον πίνακα μια προσωπική αντανάκλαση των εμπειριών του. Είναι μια γιορτή όχι μόνο της φύσης, αλλά και των βαθύτερων αφηγήσεων που συνδέουν την ανθρωπότητα με το σύμπαν, αφήνοντας τον θεατή μαγεμένο και επιθυμώντας έναν διάλογο με το αόρατο.