Σε αυτή την καθηλωτική τοπιογραφία, τα γαλήνια νερά της λεκάνης Αρζεντούιλ απλώνονται μπροστά στον θεατή, η επιφάνειά τους υφίσταται προσεκτικά με τις λαμπερές μπλε και λευκές πινελιές. Η σκηνή επισημαίνεται από την παρουσία ενός μόνο ιστιοφόρου, του οποίου η απλή μορφή ελκύει το βλέμμα προς τον ήσυχο ορίζοντα, όπου οι αχνές σιλουέτες υποδεικνύουν απομακρυσμένες γαίες ή δομές στα παράλια. Οι απαλές, χρυσές αποχρώσεις του φθινοπωρινού φύλλου περιβάλλουν τις ακτές, και τα φύλλα του χορεύουν στο απαλό αεράκι· αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων προκαλεί όχι μόνο μια αίσθηση ζεστασιάς, αλλά και μια γρήγορη ανάμνηση των καλοκαιρινών ημερών που κλείνουν στην ψυχρότητα του φθινοπώρου.

Η δεξιοτεχνία του Monet στη χρήση του πινέλου, χαρακτηρισμένος από χαλαρές και εκφραστικές πινελιές, αποτυπώνει την κίνηση της φύσης γύρω μας: τα νερά που ταλαντεύονται, τα δέντρα που ταλαντεύονται, και το φως που φιλτράρεται μέσα από την ατμόσφαιρα. Η αλληλεπίδραση του χρώματος και του φωτός προκαλεί συναισθηματικές ανακλάσεις· σχεδόν μπορείς να ακούσεις το ψίθυρο των φύλλων ή το απαλό νερό που χτυπά την ακτή. Αυτό το έργο, δημιουργημένο σε μια εποχή που ο Monet πειραματιζόταν με τον ιμπρεσιονισμό, συλλαμβάνει μια στιγμή που φαίνεται ζωντανή—εφήμερη αλλά διαρκή στην ομορφιά της. Προκαλεί τον θεατή να σκεφτεί τόσο την μεταβατικότητα των εποχών όσο και την διαρκή λαμπρότητα που βρίσκουμε στη φύση.