Kanvas, derin bir düşünceliliği yansıtan yaşlı bir adamın yan profilini yakalıyor. Konunun kırışık yüzü, iyi kesilmiş bir sakal ile çevrili, uzun ve düşünceli bir yaşamın hikayesini anlatıyormuş gibi görünüyor. İmpasto tekniği, dokulu bir yüzey yaratıyor; cesur okra ve koyu kahverengi fırça darbeleri, renk paletinin sadeliğine rağmen sıcaklık uyandırıyor. Işık, doku ile etkileşime girerek, yüzünün hatlarını ve ifadesinin ince detaylarını ön plana çıkarıyor.

Bu portreyi incelerken, bir bağ hissetmemek elde değil; yaşlının gözleri, kısmen gölgede kalmış olsa da, bilgelik ve deneyim yansıtıyor. Bu sadece bir yaşlı adamın tasviri değil, insan duygularını keşfetme; melankoli bir arada saygınlıkla birleşiyor. Tarihsel olarak, bu resim van Gogh'un insan psikolojisini keşfi ile yankılanıyor; günlük yaşamda insanların güzelliğine saygı duyan empatik bir sanatçıya dönüşümünü gösteriyor. İletilen duygusal derinlik, izleyicileri kendi hikaye ve tarihlerini düşünmeye davet ediyor ve bu, van Gogh'un eserindeki önemli bir parça olarak öne çıkıyor.