In dit stralende werk staat een enkele gladiolusbloem hoog, bijna majestueus, tegen een zacht weergegeven, gedempte achtergrond. De vaas, aards en gestructureerd, ondersteunt lange groene bladeren die omhoog reiken naar het licht. Deze weergave straalt een delicate eenvoud uit, die de kijker uitnodigt om de elegantie van de natuur in isolement te waarderen. Monet's penseelstreek is expressief; de bloemblaadjes lijken bijna dromerig—zachte randen vermengen zich in een kleurwas die hun natuurlijke schoonheid oproept. Elke streek geeft vitaliteit aan het palet, fluisterend over leven en veerkracht.

De kleurensamenstelling is opvallend, maar harmoniseert moeiteloos; de witte en bleke rozen van de gladiolus contrasteren zacht met de warme browntinten van de achtergrond. Er is een intimiteit in dit schilderij, alsof het een moment is dat bevroren in de tijd, in plaats van een gecompliceerde compositie; het ademt een gevoel van warmte en nostalgie uit. Dit stuk vangt Monet's vermogen om emoties over te brengen door middel van botanische schoonheid, weerspiegelt zijn eerbied voor de natuur te midden van de complexiteiten van het leven aan het einde van de 19e eeuw.