Σε αυτό το λαμπερό έργο, ένα μόνο λουλούδι γλαδιόλα στέκεται ψηλά, σχεδόν βασιλικά, ενάντια σε μια απαλή και μειωμένη φόντο. Ο βάζος, γηίνιος και υφασμένος, κρατά μακριά πράσινα φύλλα που απλώνονται προς το φως. Αυτή η απεικόνιση εκπνέει μια λεπτή απλότητα, προσκαλώντας τον θεατή να εκτιμήσει την κομψότητα της φύσης στην απομόνωση. Η πινελιά του Μονέ είναι εκφραστική· τα πέταλα του λουλουδιού φαίνονται σχεδόν ονειρεμένα — οι μαλακές άκρες ενώνονται σε ένα πλύσιμο χρωμάτων που φέρνει στην επιφάνεια την φυσική τους ομορφιά. Κάθε πινελιά δίνει ζωντάνια στην παλέτα, ψιθυρίζοντας για τη ζωή και την ανθεκτικότητα.

Ο συνδυασμός των χρωμάτων είναι εντυπωσιακός αλλά αρμονικός· τα λευκά και τα αχνά ροζ του γλαδιόλα εναντιώνονται απαλά σε ζεστούς καφέ τόνους του φόντου. Υπάρχει μια οικειότητα σε αυτήν την ζωγραφιά, σαν να είναι μια στιγμή που έχει μείνει στατική στον χρόνο παρά μια περίπλοκη σύνθεση; αποπνέει ένα συναίσθημα ζεστασιάς και νοσταλγίας. Αυτό το κομμάτι ενσωματώνει την ικανότητα του Μονέ να μεταφέρει συναισθήματα μέσω της βιολέτας, αντανακλώντας τον σεβασμό του για τη φύση στο πλαίσιο των πολυπλοκοτήτων της ζωής στα τέλη του 19ου αιώνα.