Καθώς ο ήλιος δύει κάτω από τον ορίζοντα, η ήρεμη θέα ενός μικρού κλάδου του Σηκουάνα εκτυλίσσεται μπροστά μας, φωτισμένη από τις απαλές αποχρώσεις του λυκόφωτος. Τα λαμπερά νερά αντανακλούν ένα φάσμα χρωμάτων: ζωντανά πορτοκαλί και απαλά ροζ αναμειγνύονται με πιο κρύα μπλε, αλληλοσυνδέονται αρμονικά για να συλλάβουν εκείνη τη φευγαλέα στιγμή που η μέρα παραδίδεται απαλά στη νύχτα. Υπάρχει μια όμορφη ηρεμία, που διακόπτεται μόνο από τις αιθέρια κύματα που υπονοούν τους ψιθύρους του βραδυνού. Η αντανάκλαση των δέντρων περιβάλλει τις όχθες, οι σιλουέτες τους φαίνονται σχεδόν φαντασμαγορικές στην εκτυφλωτική επιφάνεια. Είναι σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει, αντανακλώντας την ηρεμία που περιβάλλει αυτή τη σκηνή.

Η σύνθεση επιτυγχάνει μια ισορροπία μεταξύ του ουρανού και του νερού, προσκαλώντας τους θεατές να ταξιδέψουν την προσοχή τους από τα ζωντανά σύννεφα από πάνω στις ήσυχες νερά παρακάτω. Οι χαλαρές πινελιές του Monet προσθέτουν μια ζωντανή υφή, επιτρέποντας στην ουσία της φύσης να παίζει θρασύτατα στον καμβά. Είναι αναμφίβολα ένα εντυπωσιακό κομμάτι – κάθε πινελιά μοιάζει με μουσική νότα σε μια λεπτή μελωδία, προκαλώντας συναισθήματα νοσταλγίας και ειρήνης. Υπάρχει μια γοητεία στην απλότητα αυτής της απεικόνισης. Δεν αφορά περίπλοκες λεπτομέρειες, αλλά την εμπειρία του να τυλίγεται κανείς στην ομορφιά της φύσης, όπου ο κόσμος γίνεται μια ήσυχη όαση, κρατώντας την ανάσα του κατά τη διάρκεια του λυκόφωτος.