Σε αυτό το ζωντανό και γεμάτο ζωή έργο, μια γυναίκα στέκεται μέσα σε έναν καταπράσινο κήπο γεμάτο χρώμα. Είναι αποτυπωμένη σε μια στιγμή ηρεμίας, μαζεύοντας λουλούδια από μια ζωντανή ποικιλία ανθών — μια δραστηριότητα που προτείνει μια βαθιά σύνδεση με τη φύση. Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα του θεατή κατά μήκος του μονοπατιού, καλώντας τον να εξερευνήσει και να ανακαλύψει ανάμεσα στη γεμάτη άνθη φύση. Η πινελιά είναι καθαρή και εκφραστική, χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονιστικού στυλ του Μονέ; δεν μεταφέρει μόνο τις μορφές των λουλουδιών, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το φως χορεύει επάνω στα πέταλά τους, δίνοντας μια αίσθηση ζωής στον καμβά.

Η παλέτα χρωμάτων είναι μια γιορτή για τα μάτια, με κυρίαρχα κίτρινα, κόκκινα και πράσινα. Κάθε απόχρωση δονούνται με ενέργεια, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που φαίνεται σχεδόν ζωντανή. Τα λουλούδια φαίνεται να παλμούν με ζεστασιά, αντικατοπτρίζοντας το ηλιακό φως που ρέει στον κήπο, ενώ το ένδυμα της γυναίκας—συνθεμένο από ήρεμα παστέλ χρώματα—δημιουργεί μια εκπληκτική οπτική αντίθεση. Αυτή η αντίθεση ενισχύει τον συναισθηματικό αντίκτυπο; ψιθυρίζει για την γαλήνη στη μέση του χάους της φύσης, μια στιγμή αυτοαναστολής και χαράς. Η επιλογή οπτικής γωνίας του Μονέ, τοποθετώντας τον θεατή ελαφρώς πιο χαμηλά από τη γυναίκα, μας προσκαλεί σε αυτόν τον οικείο χώρο. Η παχιά εφαρμογή της μπογιάς αναδεικνύει την υφή του κήπου, καθιστώντας αδύνατο να μη νιώσουμε τις υφές και την ουσία αυτού του ήσυχου καταφυγίου.