Φανταστείτε μια παραλία λουσμένη στον ήλιο, με τον αέρα γεμάτο μυρωδιά αλατιού και κάτι άγνωστο. Αρκετές φιγούρες ιππεύουν, τα σχήματά τους σιλουέτα στον καμβά. Η τολμηρή χρήση του χρώματος από τον καλλιτέχνη είναι άμεσα εντυπωσιακή - η άμμος, αποδοσμένη σε απαλά ροζ και κρέμ, έρχεται σε έντονη αντίθεση με τα βαθιά μπλε και πράσινα της θάλασσας. Είναι σαν ο ίδιος ο κόσμος να είναι λουσμένος σε ένα ζεστό, σχεδόν ονειρικό φως. Η σύνθεση οδηγεί το μάτι από το προσκήνιο, τους αναβάτες σε διάφορες γωνίες, στον ορίζοντα, όπου ο ωκεανός συναντά έναν θολό, χλωμό ουρανό.

Τα ίδια τα σχήματα έχουν μια απλοποιημένη, σχεδόν συμβολική ποιότητα. Δεν είναι πορτρέτα, αλλά αρχέτυπα, ίσως, τα σώματά τους είναι δυναμικά χτισμένα. Η έλλειψη λεπτομερών χαρακτηριστικών επιτρέπει στον θεατή να προβάλει τις δικές του ιστορίες σε αυτά. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι γαλήνη, μια αίσθηση ελευθερίας και, ίσως, μια υπόδειξη εξωτισμού. Με μεταφέρει σε ένα μέρος έξω από το χρόνο, όπου ο ρυθμός του ωκεανού υπαγορεύει τον ρυθμό της ζωής.