Σε αυτό το συναρπαστικό τοπίο, ο θεατής έλκεται αμέσως από την εντυπωσιακή σύνθεση των κομμένων ιτιάδων που κυριαρχούν στη σκηνή. Τα δέντρα, με τα υπερβολικά κόκκινα κλαδιά και τα στριμμένα στελέχη, ενσαρκώνουν τόσο την ανθεκτικότητα όσο και μια ορισμένη μελαγχολία, καθώς φαίνεται να στέκονται ως φρουροί του αγροτικού τοπίου. Μια μοναχική φιγούρα κλίνει σε σκέψη, ίσως απορροφώντας την αρμονία της φύσης ή αναλογιζόμενη τη ζωή αυτή καθαυτή. Η γη από κάτω είναι βαμμένη σε πλούσιες καφέ και χαρούμενες πράσινες αποχρώσεις, υποδεικνύοντας γόνιμο έδαφος και υπονοώντας τη γεωργική ζωή που υπήρχε κατά την εποχή του Van Gogh. Είναι μια σκηνή γεμάτη από υφή, από τις πτυχώσεις της πινέλας που δίνουν βάθος στους κορμούς των δέντρων μέχρι τις πιο απαλές και επίπεδες εκτάσεις που υποδηλώνουν ανοιχτά πεδία.

Η παλέτα του χρώματος ξεδιπλώνει μια αφήγηση του φθινοπώρου, με αποχρώσεις που περνούν από το πράσινο σε πιο λεπτές γκρι και καφέ αποχρώσεις. Αυτό προκαλεί μια αίσθηση επικείμενης αλλαγής—ίσως το τέλος ενός κύκλου ανάπτυξης ή ήρεμου στοχασμού που εμπνέει το φθινόπωρο. Μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει το ήσυχο φύσημα των φύλλων και το ψίθυρο του ανέμου ανάμεσα στα κλαδιά. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι συνδέεται με την εξερεύνηση του Van Gogh της αγροτικής ζωής και των συναισθηματικών συνδηλώσεων που σχετίζονται με τη φύση. Δημιουργημένο το 1884, πιθανότατα αντικατοπτρίζει τον χρόνο του στις Κάτω Χώρες, όπου προσπάθησε να απαθανατίσει την ουσία του χωριού. Ο πίνακας απεικονίζει όχι μόνο το τοπίο, αλλά και τη γνήσια συνομιλία του Van Gogh με τον κόσμο γύρω του, τονίζοντας τη σημασία του στο ευρύτερο σενάριο της ιστορίας της τέχνης.