Η φιγούρα απεικονίζεται να σκύβει με προσοχή προς μια ροή νερού που ρέει από πάνω, φαινομενικά πίνοντας ή εξετάζοντάς την. Φοράει ένα απλό κίτρινο ύφασμα στη μέση και στέκεται ξυπόλητη σε μια πράσινη όχθη, διακοσμημένη με κόκκινα άνθη. Το φόντο γεμίζει με οργανικά, σχεδόν ονειρικά φυλλώματα και αφηρημένες μορφές σε τόνους ώχρας, πράσινου και σκουριάς· η επιφάνεια του νερού αντανακλά ζεστές κηλίδες πορτοκαλί και χρυσού, προσδίδοντας στη σκηνή μια μυστηριώδη ζεστασιά. Η πινελιά του καλλιτέχνη συνδυάζει την απαλότητα της μορφής με πιο δυναμικές υφές της γύρω βλάστησης, δημιουργώντας μια δυναμική αντιπαράθεση μεταξύ σαφήνειας και αφαίρεσης. Η σύνθεση κατευθύνει την προσοχή προς τη ροή του νερού, ενθαρρύνοντας τον θεατή να νιώσει μια ιερή σύνδεση με τη φύση και τις πολιτισμικές ρίζες αυτής της σκηνής.

Το έργο δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και αντικατοπτρίζει τον εξωτισμό και την απόκλιση από τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό, χαρακτηριστικά της γοητείας του καλλιτέχνη με τον πολιτισμό της Ταϊτής. Η χρήση τολμηρών αλλά μετριασμένων χρωμάτων και απλοποιημένων μορφών έχει εκφραστικό και όχι διακοσμητικό χαρακτήρα, δημιουργώντας μια στοχαστική ατμόσφαιρα. Αποτυπώνει έντονα τη στιγμή της επικοινωνίας ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του, αναδεικνύοντας τόσο τα τελετουργικά όσο και τα καθημερινά στοιχεία της ιθαγενής ζωής. Το έργο αυτό έχει σημαντική θέση ως πρόκληση για τις δυτικές καλλιτεχνικές νόρμες μέσω της υιοθέτησης του πρωτογονισμού και της συμβολικής αφήγησης, επιτρέποντάς μας να ακούσουμε το σιωπηλό μυστήριο του νερού και να δούμε την ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και της φύσης.