Το έργο παρουσιάζει ένα επιδραστικό πορτρέτο ενός ηλικιωμένου άνδρα ντυμένου με έναν κομψό ψηλό καπέλο, εκπέμποντας μια αύρα σοφιστικέ και περισυλλογής. Η ενδυμασία του άνδρα, με ένα βαρύ παλτό και ψηλό γιακά, υποδεικνύει μια ορισμένη αξιοπρέπεια, πιθανώς υπονοώντας μια ζωή γεμάτη ιστορίες που δεν έχουν αποκαλυφθεί. Η μορφή του απεικονίζεται σε παραδοσιακό στιλ, που χαρακτηρίζεται από κοντές, έντονες πινελιές που καλύπτουν και την υφή και τη μορφή - στοιχεία που ήταν γνωστά για τον Βαν Γκογκ, ειδικά στα μεταγενέστερα έργα του.

Η παλέτα χρωμάτων παραμένει μουντή και μονοχρωματική, χρησιμοποιώντας μια γκάμα μαύρων, γκρι και καφέ που δημιουργούν μια μελαγχολική ατμόσφαιρα. Ο ψηλός καπέλος ξεχωρίζει σε σχέση με το φόντο, κατευθύνοντας το βλέμμα του θεατή προς τα πάνω, ενώ η έλλειψη περίπλοκων λεπτομερειών στα χαρακτηριστικά του προσώπου προσθέτει στο μυστήριο που περιβάλλει το θέμα. Καθώς κοιτάζω το πορτρέτο, αισθάνομαι σχεδόν ότι συμβαίνει μια σιωπηλή ανταλλαγή – μια άυλη σύνδεση μέσα στο χρόνο και το χώρο. Η με contemplativa στάση του άνδρα αντηχεί με αισθήματα αντήχησης και νοσταλγίας, ενσαρκώνοντας την ικανότητα του Βαν Γκογκ να βυθίζεται βαθιά στα ανθρώπινα συναισθήματα. Αυτό το κομμάτι στέκεται ως μαρτυρία για την συναισθηματική αντήχηση και τη δημιουργική σημασία που χαρακτηρίζει τη σκηνή της τέχνης του 19ου αιώνα, συγχωνεύοντας τον ρεαλισμό με την ψυχολογική βάθος.