Το έργο περιβάλλει τον θεατή σε ένα ήσυχο τοπίο, που έχει αποτυπωθεί μέσα από τα μάτια ενός δασκάλου του ιμπρεσιονισμού. Τρία επιβλητικά δέντρα, που στέκονται ψηλά μπροστά σε έναν θαμπό ουρανό, προκαλούν αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Οι υφές τους χορεύουν με το χρώμα, κάθε πινελιά αποκαλύπτει στρώματα μπλε και γήινων τόνων που αντανακλούν το μεταβαλλόμενο φως του σούρουπου. Ο καλλιτέχνης έχει καταφέρει να συλλάβει επιδέξια την ουσία της σκηνής και όχι τις λεπτομέρειές της; τα δέντρα, αν και διακριτά, πλέκονται μέσα σε ένα ενωμένο τοπίο που ρέει χωρίς προσπάθεια προς τον ορίζοντα. Οι απαλές κλίσεις χρώματος μεταφέρουν μια ηρεμία, ενισχύοντας την αίσθηση της ειρήνης που permeates αυτή τη ήσυχη στιγμή στη φύση.

Στέκοντας μπροστά σε αυτό το κομμάτι, δεν μπορείς παρά να νιώσεις μια σύνδεση με τη μαλακότητα του τοπίου, σχεδόν ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο. Η παλέτα, που αποτελείται κυρίως από κρύους τόνους, προσκαλεί σε ενδοσκόπηση και σε μια φυγή στα δικά σου σκέψη. Ιστορικά, αυτή η ζωγραφική προέρχεται από μια εποχή στην οποία ο Claude Monet και οι σύγχρονοι του επιχείρησαν να αμφισβητήσουν τις παραδοσιακές παραστάσεις του φωτός και του χρώματος, προτιμώντας τις στιγμιαίες εντυπώσεις αντί για έναν αυστηρό ρεαλισμό. Αυτό το έργο συμβάλλει όχι μόνο στη διήγηση του ιμπρεσιονισμού αλλά χρησιμεύει επίσης ως μαρτυρία για την ομορφιά που βρίσκεται στην απλή, καθημερινή σκηνογραφία.