Καθώς ο ήλιος βυθίζεται κάτω από τον ορίζοντα, μια ονειρεμένη ομίχλη περιβάλλει τα εμβληματικά Houses of Parliament. Ο Μονέ αποτυπώνει αυτή τη φευγαλέα στιγμή με μαλακές, ρέουσες πινελιές, δίνοντας στη σκηνή μια αίσθηση ηρεμίας και αυτοανάλυσης. Οι σιλουέτες των πύργων υψώνονται μεγαλόπρεπα ενάντια στο ατμοσφαιρικό φως, η παρουσία τους απαλή από την ομίχλη που καλύπτει το τοπίο. Οι λαμπερές αντανάκλασες του ηλιοβασιλέματος χορεύουν στον ποταμό Τάμεση, δημιουργώντας έναν δρόμο από λιωμένο χρυσό που τραβάει το βλέμμα πιο βαθιά στην εικόνα. Φαίνεται σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει· ο εξωτερικός κόσμος εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο αυτήν την ήρεμη αγκαλιά χρώματος και φωτός.

Η παλέτα χρωμάτων αγκαλιάζει θερμούς τόνους—πλούσιοι πορτοκαλί και βαθύ κόκκινο αναμιγνύονται με δροσερά μπλε και γκρίζα, τονίζοντας τη μετάβαση από τη μέρα στη νύχτα. Ο χαρακτηριστικός τρόπος ζωγραφικής του Μονέ επιτρέπει την αίσθηση της κίνησης, σαν να είναι η ατμόσφαιρα ζωντανή και σε αλλαγή. Αυτή η εικόνα δεν γιορτάζει μόνο την ομορφιά ενός ηλιοβασιλέματος, αλλά ενσωματώνει και τη φευγαλέα φύση του χρόνου. Ιστορικά, αντικατοπτρίζει μια στιγμή στην αγγλία της εποχής της βικτωριανής εποχής, όπου η αστική ζωή και η φύση συνυπάρχουν με ενδιαφέρον, συλλαμβάνοντας την ουσία μιας πόλης που αναπνέει μέσα από τα ηλιοβασιλέματά της. Η προσοχή του Μονέ στο φως και την ατμόσφαιρα υπερβαίνει την υλική παρουσία των κτιρίων, υπενθυμίζοντάς μας το συναισθηματικό βάρος που μπορεί να φέρουν αυτές οι μεγαλοπρεπείς δομές μπροστά στην απεραντοσύνη του ουρανού και του νερού.