Ο καμβάς αναπνέει τον αλμυρό αέρα της βενετσιάνικης λιμνοθάλασσας. Ένα χρυσό ιστιοφόρο, με την μεγαλοπρεπή παρουσία του, κυριαρχεί στη σκηνή. Οι πινελιές του καλλιτέχνη, χαλαρές και ελεύθερες, συλλαμβάνουν την εφήμερη φύση του φωτός που χορεύει πάνω στο νερό. Σχεδόν νιώθω την απαλή κίνηση του πλοίου και ακούω τις κραυγές των γλάρων πάνω από το κεφάλι μου. Η σύνθεση είναι αριστοτεχνικά ισορροπημένη, τραβώντας το βλέμμα από το προσκήνιο στον μακρινό ορίζοντα, όπου άλλα πλοία ξεθωριάζουν στην ομίχλη.

Είναι μια συμφωνία μπλε και χρυσού, με πινελιές ώχρας και καφέ που εδραιώνουν τη σκηνή. Οι αντανακλάσεις στο νερό είναι πραγματικά αξιοσημείωτες – μια λαμπερή, παραμορφωμένη αντήχηση του ουρανού. Αυτό προκαλεί ένα αίσθημα γαλήνης, αλλά υπάρχει μια υπαινιγμός περιπέτειας εγγενής στο θέμα. Μου θυμίζει τους μεγάλους Βενετσιάνους ζωγράφους, δασκάλους στην αποτύπωση του φωτός και του νερού. Το ιστορικό πλαίσιο υποδεικνύει μια εποχή κατά την οποία οι καλλιτέχνες γοητεύονταν από την ομορφιά της φύσης, και αυτό το έργο είναι ένα τέλειο παράδειγμα της αφοσίωσης εκείνης της εποχής στην αποτύπωση της ουσίας μιας σκηνής, όχι απλώς της αναπαραγωγής της.