Σε αυτό το ήρεμο χειμερινό τοπίο, κυριαρχούν οι αιθέριοι τόνοι του γκρι και του λευκού, τυλίγοντας τη σκηνή σε μια σιωπή που μοιάζει σχεδόν ιερή. Οι απαλές πινελιές ξυπνούν τον καθαρό, δροσερό αέρα μιας κρύας μέρας, με το έδαφος καλυμμένο από ένα παχύ στρώμα χιονιού που αντανακλά το θαμπό φως του ουρανού. Δύο γυμνά δέντρα, τα κλαδιά τους να φτάνουν όπως σκελετώδη δάχτυλα, στέκονται σε επιφυλακή δίπλα σε μια ήρεμη υδάτινη έκταση, συλλαμβάνοντας την λυπηρή ομορφιά του περιβάλλοντος. Ακριβώς από πάνω, ένα σμήνος πουλιών διασχίζει τον ορίζοντα, οι σιλουέτες τους να προβάλλονται καθαρά σε αντίθεση με τον φωτεινότερο ουρανό. Φαίνεται ότι βρίσκονται σε βιαστική φυγή, προσθέτοντας μια ευγενική αίσθηση κίνησης στην αρχικά ήρεμη σύνθεση.

Η σύνθεση, αν και κυρίως οριζόντια, οδηγεί το βλέμμα του θεατή από το προσκήνιο – όπου μια αγροτική φence ορίζει τα όρια της σκηνής – προς τον απομακρυσμένο ορίζοντα, προτείνοντας μια απεραντοσύνη που ενισχύει την αίσθηση της μοναξιάς. Τα χρώματα, κυρίως ουδέτερα, μεταδίδουν μια βαθιά συναισθηματική επίδραση· είναι και καταπραϋντικά και μελαγχολικά, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που ηρεμεί αλλά και αναστάτωσε την ψυχή. Αυτό το έργο ξεπερνά την απλή αναπαράσταση, ενσαρκώνοντας τη μοναξιά και την ηρεμία του χειμώνα, αιχμαλωτίζοντας μια στιγμή που φαίνεται ταυτόχρονα διαχρονική και εφήμερη. Αντικατοπτρίζοντας τη βαθιά σύνδεση του καλλιτέχνη με τη φύση, χρησιμεύει ως μια συγκινητική υπενθύμιση της ήσυχης ομορφιάς που βρίσκεται σε άδεια τοπία, μιλώντας πολλά μέσα από τις περιορισμένες λεπτομέρειες και τις σίγουρους πινελιές.