In deze elegante weergave van het ochtendlicht dat door weelderige wilgen heen filtert, nodigt het kunstwerk de kijkers uit om een rustig moment naast een stille watervlakte te ervaren. De interactie van zachte blauwtinten, groen en subtiele paars maakt een dromerige sfeer, die de rust van de dageraad vastlegt. Het licht vangt de delicate vormen van drijvende waterlelies, wat een vredige co-existentie met de natuur suggereert. De kijker kan bijna het zachte ritselen van bladeren in de lucht horen, alsof de buitenwereld zijn adem inhoudt in bewondering voor deze rustgevende scène.

De compositie balanceert zorgvuldig de verticale lijnen van de takken van de wilg met de brede horizontale oppervlakken van het water. Monet's schildertechniek, die gebruikmaakt van vloeiende penseelstreken, laat de kleuren bijna moeiteloos samensmelten, en roept gevoelens op van rust en nostalgie. Deze periode voor Monet was bijzonder reflectief, terwijl hij probeerde de vluchtige effecten van licht en kleur vast te leggen - een poging die een significante evolutie in zijn kunst markeert. Door ons onder te dompelen in deze scène deelt Monet niet alleen een visuele ervaring maar ook een emotionele, die een verlangen oproept naar de rustige momenten in de natuur.