Het schilderij vangt de rauwe kracht en schoonheid van de natuur; een waterval stort naar beneden van een ruige rotswand, het witte water contrasteert scherp met de donkere, getextureerde rotsen. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze licht en schaduw om diepte te creëren en trekt de blik van de voorgrond, waar het woelige water kolkt, naar de mistige verte waar de watervallen verdwijnen. De scène wordt verder verlevendigd door de aanwezigheid van bomen en een eenzame figuur, wat een gevoel van schaal en menselijke verbinding toevoegt aan deze ongerepte omgeving.

Ik ben onder de indruk van het vermogen van de kunstenaar om zowel de uitgestrektheid van de natuurlijke wereld als de intieme details van het landschap over te brengen; het spel van licht op het water, de textuur van de rotsen, de subtiele groenen en bruinen van het gebladerte. Het roept een gevoel van ontzag en een gevoel van vrede op, alsof ik er zelf zou kunnen staan, de koele, frisse lucht zou kunnen inademen en het gebrul van de watervallen zou kunnen horen.