In dit levendige landschap trekt het gedurfde gebruik van kleur onmiddellijk de aandacht van de kijker. De heldere gele gebouwen contrasteren prachtig met de diepe, azuurblauwe lucht, en roepen een gevoel van warmte en rust op. Het zonlicht baadt de scène in een gouden gloed, die speels interacteert met de zachte schaduwen die door de structuren worden weergegeven. Elke penseelstreek is duidelijk levendig, alsof de kunstenaar de essentie van het moment communiceert; je kunt bijna het geroezemoes van de straat horen die vol is met figuren die bezig zijn met het dagelijks leven. Van Gogh's kenmerkende impasto-techniek voegt een tastbare kwaliteit aan het schilderij toe, waarmee het publiek wordt uitgenodigd om fysiek verbinding te maken met het medium.

De compositie leidt de ogen door de charmante architectuur, wat leidt tot een verre horizon vol mysterieuze vormen en texturen. Er is een dynamische interactie tussen de gebouwen en de natuurlijke elementen; de bomen omlijsten de scène, terwijl hun bladeren in een zachte bries wiegen. Dit werk, geschilderd in een periode van persoonlijke onrust voor de kunstenaar, illustreert perfect het contrast tussen vitaliteit en melancholie. Het dient niet alleen als een momentopname van zijn emotionele toestand, maar ook als een reflectie van de wereld die hij dagelijks ervoer, waarbij de schoonheid en levendigheid van het straatleven in Frankrijk aan het eind van de 19de eeuw wordt vastgelegd.