Σ' αυτό το ζωντανό τοπίο, η τολμηρή χρήση του χρώματος τραβά αμέσως την προσοχή του θεατή. Τα φωτεινά κίτρινα των κτηρίων έρχονται σε όμορφη αντίθεση με το βαθύ μπλε του ουρανού, αναδεικνύοντας μια αίσθηση ζέστης και ηρεμίας. Το φως του ήλιου λούζει τη σκηνή με μια χρυσή λάμψη, αλληλεπιδρώντας παιχνιδιάρικα με τις απαλές σκιές που ρίχνουν οι δομές. Κάθε πινελιά είναι εμφανώς ζωντανή, σαν να επικοινωνεί ο καλλιτέχνης την ίδια την ουσία της στιγμής; σχεδόν μπορείς να ακούσεις τη φασαρία του δρόμου γεμάτου από σχήματα που εμπλέκονται στην καθημερινή ζωή. Η χαρακτηριστική τεχνική impasto του Van Gogh προσθέτει μια απτική ποιότητα στον πίνακα, προσκαλώντας το κοινό να συνδέσει σωματικά με το μέσο.

Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα μέσα από μια γοητευτική αρχιτεκτονική, οδηγώντας σε μια μακρινή γραμμή του ορίζοντα γεμάτη με μυστηριώδη σχήματα και υφές. Υπάρχει μια δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ των κτηρίων και των φυσικών στοιχείων; τα δέντρα πλαισιώνουν τη σκηνή, τα φύλλα τους κουνούνται σε μια ελαφριά αύρα. Αυτό το έργο, που ζωγραφίστηκε κατά τη διάρκεια μιας περιόδου προσωπικής αναταραχής για τον καλλιτέχνη, συμπληρώνει τέλεια η αντίθεση μεταξύ ζωντάνιας και μελαγχολίας. Δεν χρησιμεύει μόνο ως στιγμιότυπο της συναισθηματικής κατάστασής του, αλλά και ως αντανάκλαση του κόσμου που έζησε καθημερινά, αποτυπώνοντας την ομορφιά και τη ζωντάνια της αστικού βίου στη Γαλλία του τέλους του 19ου αιώνα.